Benieuwd of dit boek het lezen waard is? Of deze dualtimeroman een echte aanrader is? Ontdek het in deze recensie van Het dagboek van Longdale Manor (Carrie Turansky).
Inhoud
Engeland, 2012. Na een onvergeeflijke blunder moet kunst- en antiektaxateur Gwen Morris weg uit de stad tot de storm is overgewaaid, vindt haar werkgever. Daarom stuurt hij haar naar Longdale Manor in Keswick, om daar de eigenaresse van het landhuis, die een vroegere vriendin van hem is, te helpen. Zij wil een deel van de kunst en het antiek in het huis verkopen en Gwen kan de betreffende stukken mooi evalueren en ervoor zorgen dat ze in Londen komen. Tijdens haar verblijf krijgt Gwen een dagboek van honderd jaar oud in handen en nieuwsgierig als ze is, begint ze erin te lezen. Zo leert ze Charlotte Harper, de schrijfster van alle ontboezemingen op de bladzijden, kennen… en doet ze onverwacht een ontdekking die haar meer vertelt over haar vader, die ze nooit heeft gekend.
Mening
Het is een veelgebruikt en daarmee behoorlijk afgezaagd concept dat als basis van deze titel dient: een historische en hedendaagse verhaallijn die verbonden zijn middels een dagboek. Maar desondanks is Carrie Turansky’s dualtimeroman best aardig. Als je deze mindere kant buiten beschouwing laat, plus het feit dat hij van het kabbelende soort is, is wat er overblijft namelijk een genoeglijk verhaal, gevuld met een dosis (soms erg zoete) romantiek, wat familiedrama en een vleugje mysterie. Een dat het Engelse Lake District van zowel vroeger als nu met authentieke details schildert. En dat veel ruimte laat voor het geloof en een krachtige boodschap slash les over onder andere ‘vergeving’ en ‘geloven in tegenspoed’ bevat. Met andere woorden: genoeg goeds en plezierigs om je te vermaken.
Conclusie
Het dagboek van Longdale Manor geeft je iets onderhoudends om te lezen en geloofsstof om te overdenken. Een ruime voldoende voor deze dualtimeroman!