Benieuwd of dit boek het lezen waard is? Of deze psychologische roman een echte aanrader is? Ontdek het in deze recensie van Ons zwijgen en ons spreken (Cathy Bonidan).
Inhoud
Om te ontsnappen aan haar eenzame en, in haar ogen, nutteloze leven, stopt psychologiestudente Sophie al haar tijd in haar scriptie over de ontwikkeling van de leefomstandigheden in de psychiatrische ziekenhuizen in Parijs in de naoorlogse periode tot het einde van de jaren zestig. Een van de centra waar ze zich in verdiept, is Jean-Pierre Falret, en haar onderzoek raakt in een stroomversnelling als ze onverwacht dozen vol archiefstukken krijgt, waarvan men dacht dat ze verloren gegaan waren. Daartussen vindt Sophie het dagboek van Beatrice, die vanwege haar anorexia in 1956 in het centrum was opgenomen. Maar dat bezorgt haar meer vragen dan antwoorden. Want waarom stopt het abrupt als Beatrice veertien is? En wat is er gebeurd met Anne en Chiel, over wie ze schrijft?
Mening
Deze psychologisch getinte roman schetst aan de hand van dagboekfragmenten en brieven een realistisch beeld van het reilen en zeilen binnen een psychiatrische inrichting halverwege de vorige eeuw. En het is vrij onthutsend – en toegegeven, ook best wel fascinerend – als je leest hoe men toen dacht over (psychische) stoornissen zoals autisme en anorexia, en ermee omging. Hoe onwetend en naïef men destijds wat dat betreft was. Daartegenover staat dat het er tegelijk op treffende wijze van getuigt hoe helend liefde, aandacht en toewijding kunnen zijn. En het is met name deze kant van het verhaal, het geschiedkundige aspect en niet het minder boeiende hedendaagse deel ervan, die maakt dat je blíjft lezen. Dan met ontsteltenis, dan met een glimlach en vrijwel steevast veel interesse.
Conclusie
Ons zwijgen en ons spreken is een gevoelige roman die onderstreept hoe belangrijk medemenselijkheid en wat daarmee samenhangt binnen de psychiatrie is. Lezenswaardig!