Waardoor werd deze psychologische roman geïnspireerd? Welke boodschap zit er in het verhaal verborgen? Wat was het mooiste of bijzonderste aan het schrijven ervan? Die vragen en meer beantwoordt Liesbeth Goedbloed in dit interview over Zonder ons geen nieuwe dag.
Waar gaat het verhaal over?
‘Een jongeman reist met een zwaargewonde duif op zak door Rotterdam. Zijn moeder is net gestorven, zijn vader is met de noorderzon vertrokken. Hij deelt zijn wanhoop met andere verweesden en komt uiteindelijk terecht in het ruim van een schip. Daar haalt hij herinneringen op aan zijn moeder, terwijl hij wacht tot het ochtend wordt.’
Hoe kwam je op het idee voor het verhaal?
‘Ideeën verschijnen nooit vooraf, als afgerond geheel, ze ontstaan terwijl ik schrijf, in stukjes. Dit verhaal begon bij het personage Raaf. Ik schreef flarden tekst om te horen hoe zijn stem klonk, toen er ineens een duif tegen het raam kwakte – ik had een begin. Ik wist op dat moment nog niet dat zijn moeder dood was of dat hij op zoek zou gaan naar zijn vader. Sterker nog, ik had totaal geen zin om over die man te schrijven.’
Wat vond je het mooiste aan het schrijven ervan?
‘Het vergrootglas dat je op de werkelijkheid legt. Het observeren van details en dat zo precies mogelijk formuleren. De verrassende vondsten die je onderweg doet, zowel in de taal als in de werkelijkheid. Het eindeloze slijpen aan zinnen. En dat je dan zomaar een scène in de schoot geworpen krijgt, die er in één keer is, bijna volmaakt, en denkt: waar kwam dat vandaan? Dat gebeurde in dit verhaal vooral bij de scènes waarin Raaf gelukkig is.’
Wat wil je lezers met het boek meegeven?
‘Een verhaal. Dit verhaal. Hopelijk een verhaal dat nooit helemaal uit is. Lezen is meeleven, inleven. Als schrijver orden je de taal, nodig je de lezer uit in de binnenwereld van een door jou bedacht mens. Dit keer het perspectief van een zachtaardige jongen die de weg kwijtraakt in de harde werkelijkheid. Ik denk dat het geen kwaad kan: wat meer begrip voor wiebelzielen.’
Ben je al met iets nieuws bezig?
‘Nee. En ja. Er dienen zich wel allerlei verhalen aan, maar nog niet één dat me zo grijpt dat ik denk: daar kan ik wel een jaar of twee, drie in gaan wonen. Momenteel zoek ik dingen op die me voeden en tegelijk maak ik mezelf leeg. Ik ga pas weer schrijven, als mijn hoofd helemaal helder is.’