Waardoor werd dit dagboek geïnspireerd? Welke boodschap zit erin verborgen? Wat was het mooiste of bijzonderste aan het schrijven ervan? Die vragen en meer beantwoordt Annemarie van Heijningen in dit interview over Vrouwen rond de Heiland.
Waar gaat het boek over?
‘Het is een inspirerend dagboek bij de viering van de christelijke feestdagen. Van advent tot en met Pinksteren volg je vrouwen uit de Bijbel die in verbinding stonden met Jezus.’
Hoe kwam je op het idee voor het boek?
‘Het is deels een heruitgave van twee eerder verschenen dagboeken. Die waren snel uitverkocht en omdat er vraag bleef naar een herdruk, ontstond het plan om ze te bundelen en aan te vullen met dagboekstukjes rond Pasen, Hemelvaart en Pinksteren.’
Wat vond je het mooiste aan het schrijven ervan?
‘Bij het schrijven van de dagboeken voor advent en de veertigdagentijd vond ik het verdiepend om de lijn te leggen tussen oud- en nieuwtestamentische vrouwen en Jezus. Wat ik bij deze nieuwe druk fijn vond, was het herschrijven. Zo heb ik mijn eigen poëzie, die ik in de vorige versies had verwerkt en waar ik niet meer zo tevreden over was, zonder aarzelen of hartzeer in de prullenbak gemikt en ben op zoek gegaan naar citaten en gedichten van anderen. Nu heb ik soms hedendaagse poëzie gekoppeld aan de eeuwenoude geschiedenis. Zoals bij het schrijven over de onvruchtbare Elizabet staat een gedicht van Merel Morre over de moeite rond onvervulde kinderwens, met o.a.: Ik verwacht een kindje, dat maar niet wil bestaan, ik spuit het in mijn aders, ik koester het in mij, ik slik het uit een potje, ik adem het dichtbij. Zo heb ik in de nieuwe versie geprobeerd bruggetjes te bouwen tussen toen en nu.’
Wat wil je lezers met het boek meegeven?
‘Dat Jezus bekend is met jouw situatie, hoe deze ook is. Dat Hij Zich met de mensheid vereenzelvigde en dat de heilsfeiten in vol ornaat gevierd mogen worden.’
Ben je al met iets nieuws bezig?
‘Momenteel richt ik me meer op columns, artikelen en spreekbeurten, wat ik fijn vind om te doen. Er zijn wel wat boekideeën, maar ze zijn nog te prematuur. Daarbij, een boek schrijven is voor mij geen doel op zich, geen must. Ik wil pas schrijven als ik voel dat de boel in mijn hoofd gerijpt is en dan lekker meters maken. Dus het komt zoals het komt. Of het komt niet. Of pas over tien jaar. Alles is oké.’