Waardoor werd deze familieroman geïnspireerd? Welke boodschap zit er in het verhaal verborgen? Wat was het mooiste of bijzonderste aan het schrijven ervan? Die vragen en meer beantwoordt Karen Kingsbury in dit interview over Genade in Parijs.
Waar gaat het verhaal over?
‘In Parijs maakte Ashley Baxter Blake ooit een grote fout. Ze heeft het zichzelf nooit kunnen vergeven en verbergt nog steeds geheimen die niet aan het licht mogen komen. Als ze teruggaat naar de stad, brengt een ontmoeting met een oud-collega een stortvloed aan herinneringen teweeg. Zal dit Ashley helpen om haar verleden eindelijk achter zich te laten?’
Hoe kwam je op het idee voor het verhaal?
‘Ieder van ons heeft een “Parijs” – een plek waar of moment dat we iets hebben gedaan of gezegd wat ons gevormd heeft. Dit is het verhaal van Ashley voor wie dat geldt. Maar het is net zo goed jouw verhaal en het mijne, want het doet je dezelfde genade van God ervaren, herstelt wellicht iets diep binnen in je.’
Wat vond je het leukste aan het schrijven ervan?
‘Deze roman heb ik geschreven in een gehuurd appartement. Ik wilde het gevoel hebben dat ik in een ander land was en dat bleek echt een goed besluit. Ik schreef dit boek in minder dagen dan normaal, doordat ik mezelf toestond om van ’s morgens tot ’s avonds laat te schrijven, om ondergedompeld te blijven in het verhaal. Ik vond het geweldig!’
Wat wil je lezers met het boek meegeven?
‘Ik hoop dat ze de waarheid ontdekken van Johannes 16:33. Oftewel: Dit leven is hard – we worden geconfronteerd met moeilijke verliezen, er gebeuren tragische dingen. Maar te midden van dat alles is God er. Hij draagt ons. En wat zou het mooi zijn als de lezers aan het einde van het verhaal, wellicht na een doos tissues te hebben opgebruikt, vol hoop zijn. Dat ze weten: het komt goed!’
Ben je al met iets nieuws bezig?
‘Op dit moment werk ik aan een roman waarin ik voor het eerst terugga in de tijd. Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog en vertelt over Irvel Myers, een van de alzheimerpatiënten van het bejaardentehuis waar Ashley Baxter werkte nadat ze uit Parijs terugkwam. Omdat ze bang is alles te vergeten, legt ze haar levensverhaal vast op video. Als haar kleindochter die video’s later vindt, schrijft ze op basis daarvan een boek – dit boek.’